امام علی علیه السّلام می‌فرماید: «هرکس به دنیا نگاه کند، دنیا کورش می‌کند و هرکس به آن بصیرت جوید، بصیرش می‌کند».(نهج البلاغه خطبه 82)
همان چیز که کور می کند شفا هم می‌دهد.
خورشید همینگونه است. در آن خیره شوی کورت می‌کند ولی اگر از نورش استفاده کنی بصیرت می‌کند.
همان طوری که نباید در خورشید خیره شد نباید در دنیا هم خیره شد. خیره شدن در دنیا یعنی غرق شدن و دل بستن به دنیا. کسی که فکر و ذکرش دنیا باشد، به خورشید خیره شده.
